Τι εννοείς;

Μεγαλοπρεπή Ελληνικά, λέξεις που βγαίνουν από το μπαούλο σε ειδικές περιστάσεις, όπως τότε βγάζαμε τα «καλά» σερβίτσια, όταν είχαμε κόσμο, έτσι και τώρα βγάζουμε και φοράμε τις επίσημες λέξεις μας. Ο «κιλλίβαντας», ο «μακαριστός», το «σκήνωμα», «εκοιμήθη». Φυσικό είναι. Χρειαζόμαστε μεγάλες λέξεις, για να περιγράψουμε ειδικές ιστορικές στιγμές.
Αλλά είναι οι νέες λέξεις, οι νέοι όροι, οι νέοι κώδικες που με ζαλίζουν. Η «τριανταπεντάχρονη», ένα μυθολογικό νεοελληνικό πλάσμα, κάτι μεταξύ καμικάζι, φάουσας και Μεσαλίνας. Ο «βιντεοκομιστής», ένας σύγχρονος Πήλιο-Γούσης. Το «ντι-βι-ντι», συνώνυμο της βίλας των οργίων. Η λέξη «βουλευτής», που περνάει δύσκολες εποχές, αφού χρεώνεται με μυστήρια παρελκόμενα. Για να μην αναφέρω καν το «δημοσιογράφος», αφού στη νεο-καθομιλουμένη, δεν είναι πια μια λέξη, αλλά τρεις μαζί (ξέρετε ποιες -και το «δημοσιογράφος» είναι τελευταίο στη σειρά).
Μπορώ να έχω πίσω τις λέξεις μου, παρακαλώ; Σε μορφή λέξεων και όχι κύβου του Ρούμπικ. Απλές, μονοσήμαντες. Οταν καλώ τους φίλους μου να «δούμε κανένα ντι-βι-ντι» να μη σαχλογελάνε λες και τους γαργαλάω τις πατούσες. Να γράφω «dvd» και να εννοώ, απλώς, μια ταινία. Να ακούω «τριανταπεντάχρονη» και να καταλαβαίνω μια νέα στην ηλικία γυναίκα -τίποτα περισσότερο. Να γυρίσω πίσω στην παλιά, καλή εποχή, τότε που η λέξη «βουλευτής» σήμαινε «καλός άνθρωπος που, αν του μαζέψεις αρκετές ψήφους, μπορεί να σου διορίσει την κόρη».
Ηρεμα πράγματα, κατανοητά. Θέλω να λέω «ζίμενς» και να εννοώ τον φούρνο μου, άντε και κανένα μίξερ. Και η υπέρτατη φιλοδοξία: Να μπορώ, όταν με ρωτάνε τι δουλειά κάνω, να δίνω την απάντηση «δημοσιογράφος», χωρίς να σκύβω ενστικτωδώς, για να μη με πάρουν τα σκάγια της καζούρας. Λέτε να έρθει ξανά μια εποχή που οι λέξεις θα ξαναπάρουν πίσω το κανονικό νόημά τους; Λέτε να έρθει μια εποχή που κάτι, οτιδήποτε, θα βγάζει κάποιο νόημα;

Ρίκα Βαγιάνη "ΕΘΝΟΣ"